4:1 จั่งซั้น บัดพอพระเยซูฮู้ว่า คณะฟาริสีฮั้น ได้ยินเถิงพระเยซูว่า เพิ่นมีลูกศิษย์หลายกว่า ทั้งได้ให้การจุ่มน้ำหลายกว่าโยฮัน

4:2 (แม้นแต่พระเยซูเอง บ่ได้เฮ็ดการฮับจุ่มน้ำให้ใผดอก มีแต่ลูกศิษย์ของเพิ่นได้เฮ็ด)

4:3 เพิ่นจั่งเดินทางออกจากแคว้นยูเดีย ไปอยู่แคว้นกาลิลีอีก

4:4 แต่ทางฮั่น จำเป็นเพิ่นต้องผ่านแคว้นสะมาเรีย

4:5 จั่งซั้น เพิ่นไปเถิงเมืองหนึ่งอยู่ในแคว้นสะมาเรีย ซื่อว่าเมืองสิคาร์ อยู่ใกล้ที่ดินหม่องที่เฒ่ายาโคบเคยยกให้โยเซฟลูกซายของลาวในสมัยก่อน

4:6 แล้วกะมีน้ำส้างของยาโคบอยู่ในที่ดินฮั้น บัดนี้พระเยซูได้เดินทางมาเมื่อยหลาย เลยไปนั่งอยู่ใกล้น้ำส้างฮั่น ตอนฮั้นใกล้สิเที่ยงแล้ว

4:7 พอดีมีแม่ญิงซาวสะมาเรียคนหนึ่งออกมาตักน้ำ พระเยซูกะเลยเว้ากับนางฮั่นว่า “ขอน้ำให้เฮากินแหน่”

4:8 ตอนฮั้น พวกลูกศิษย์ของเพิ่นได้เข้าไปในเมือง ไปซื้อแนวกิน

4:9 นางฮั่นได้เว้านำเพิ่นว่า “เป็นจั่งใดนายเอ้ย ในฐานะว่าเจ้า ผู้เป็นคนยิว จั่งสิมาขอกินน้ำจากข้อยผู้เป็นคนสะมาเรีย” (คือคนยิวสิบ่ยอมคบกันกับพวกสะมาเรีย)

4:10 พระเยซูเลยตอบนางว่า “คั่นนางฮู้เถิงของขวัญที่พระเจ้าให้ฮั้น แล้วฮู้จักผู้ที่พวมเว้านำนางอยู่หนิ ว่า ‘ขอน้ำให้เฮากินแหน่’ นางกะสิขอจากผู้ฮั้นก่อน แล้วผู้ฮั้นกะสิเอาน้ำทิพย์ที่ให้ซีวิตให้เจ้ากินโลด”

4:11 แม่ญิงฮั่นถามว่า “นายเอ้ย นายคือบ่มีแนวตัก แล้วน้ำส้างหนิกะลึก จั่งซั้นนายสิเอาน้ำทิพย์ที่ให้ซีวิตฮั่นมาแต่ใส

4:12 นายสิเป็นใหญ่สำคัญกว่าเฒ่ายาโคบได้บ้อ คือผู้ที่ให้น้ำส้างนี้เป็นมรดก กับลาวเองเคยกินน้ำจากส้างนี้ กับพวกลูกซายลาว พร้อมทั้งฝูงแกะฝูงงัวของลาวนำ”

4:13 แล้วพระเยซูเลยตอบนางว่า “คนที่กินน้ำจากน้ำส้างนี้ยังสิหิวอีกคือเก่า

4:14 แต่ผู้ที่กินน้ำแนวเฮาสิให้ฮั้น สิบ่ได้เกิดความหิวอีกจักเทื่อ ย้อนว่าน้ำแนวที่เฮาสิให้กินนี้สิกลายเป็นน้ำพุ พุ่งขึ้นเถิงซีวิตนิรันดร์”

4:15 แม่ญิงฮั่นกะเลยเว้านำพระเยซูว่า นายเอ้ย ผู้ข้าขอกินน้ำนี้แหน่ท้อน เพื่อผู้ข้าสิบ่เกิดความหิวอีก แล้วสิบ่ต้องมาตักน้ำอยู่นี้

4:16 พระเยซูบอกนางว่า “ให้ไปเอิ้นเอาผัวของเจ้า แล้วให้กลับมาพี้เด้อ”

4:17 แม่ญิงฮั่นกะตอบว่า “ผู้ข้าบ่มีผัว” พระเยซูเลยบอกนางฮั้นว่า “นางเว้าถืกแล้ว ที่ว่า ‘บ่มีผัว’

4:18 ย้อนว่านางเคยมีผัวห้าคนมาแล้ว แล้วผู้ซายที่อยู่นำนางคู่มื้อหนิบ่แม่นผัวของนาง จั่งซั้นนางจั่งเว้าถืกแล้ว”

4:19 นางฮั่นกะเว้านำพระเยซูว่า “ผู้ข้าเบิ่งทรงแล้ว นายคือสิแม่นผู้เป็นปากเป็นเสียงของพระเจ้า

4:20 ปู่ทวดของผู้ข้าหนิ เคยถวายบูซาพระเจ้าอยู่เทิงภูเขานี้ แต่ว่าพวกยิวของนายเว้าว่า ควรสิถวายบูซาอยู่เมืองเยรูซาเล็ม”

4:21 พระเยซูเลยบอกนางว่า “นางเซื่อเฮาโลดเด้อ จักหน่อยสิฮอดยามที่นางสิบ่ได้ถวายบูซาพระเจ้าผู้เป็นพ่ออยู่เทิงภูเขานี้ หรือว่าในเมืองเยรูซาเล็มกะดี

4:22 คือส่วนพวกเจ้าฮั่น ไหว้บูซาผู้ที่บ่ฮู้จัก แต่ส่วนคนยิวเฮาหนิ เฮาฮู้จักผู้ที่เฮาถวายบูซา ย้อนว่าทางรอดพ้นฮั้นมาทางคนยิวเฮา

4:23 แต่ว่าสิมียามมาฮอด แล้วได้มาฮอดแล้ว เป็นยามที่ผู้ถวายบูซาที่แท้จริง กะสิถวายบูซาพระเจ้าผู้เป็นพ่อโดยจิตวิญญาณ กับโดยความจริง ย้อนว่าพระเจ้าผู้เป็นพ่อพวมซอกหาคนแนวนี้ถวายบูซาเพิ่น

4:24 คือพระเจ้าเป็นวิญญาณ แล้วส่วนคนที่ถวายบูซาเพิ่นฮั้น สิต้องถวายโดยจิตวิญญาณกับโดยความจริง”

4:25 บัดนี้ แม่ญิงฮั่นเว้าว่า “ผู้ข้าฮู้จักแต่ว่า พระเมสสิยาห์ สิมา” (ที่คนเอิ้นกันว่า พระคริสต์) “แล้วบัดเพิ่นมาฮอดแล้ว เพิ่นสิได้บอกคนเฮาเมิ้ดคู่อันคู่แนว”

4:26 พระเยซูบอกนางว่า “เพิ่นผู้ฮั้นที่พวมเว้านำนางแม่นเฮานี้ล่ะ”

4:27 หว่างฮั้น พวกลูกศิษย์ของเพิ่นมาฮอดแล้ว พวกเขากะเลยเป็นตางึดที่ว่าพระเยซูพวมเว้านำแม่ญิงอยู่ แต่บ่มีใผถามสาเหตุนำเพิ่นว่า “ต้องการอีหยัง” หรือ “เป็นหยังที่เว้ากับแม่ญิง”

4:28 ส่วนแม่ญิงฮั่น กะเลยปะไหน้ำไว้อยู่ที่น้ำส้างฮั่น แล้วหลบเมือเมือง บอกพวกผู้ซายอยู่ฮั้นว่า

4:29 “ให้มาเบิ่งเด้อ มีผู้ซายคนหนึ่งที่ได้บอกข้อยเถิงเมิ้ดคู่อันคู่แนวที่ข้อยเคยเฮ็ดมา ผู้นี้คือสิแม่นพระคริสต์ ซั่นบ้อ”

4:30 บัดนี้ พวกเขาเลยพากันออกจากเมือง ไปหาพระเยซู

4:31 พอดีในหว่างฮั้น พวกลูกศิษย์เซิญเพิ่นว่า “มากินข้าวซะ อาจารย์”

4:32 พระเยซูตอบเขาว่า “เฮามีอาหารที่สิกินซึ่งพวกเจ้าบ่ฮู้จักนำ”

4:33 จั่งซั้น พวกลูกศิษย์เลยถามกันว่า “แม่นใผเอาอีหยังมาให้เพิ่นกินหน้อ”

4:34 พระเยซูบอกพวกลูกศิษย์ว่า “อาหารการกินของเฮากะคือการเฮ็ดตามจุดประสงค์ของผู้เพิ่นที่ใซ้เฮามา แล้วเฮ็ดงานของเพิ่นให้สำเร็จ

4:35 บ่แม่นบ้อ ที่พวกเจ้ามีสำนวนว่า ‘ยังอีกสี่เดือนจั่งสิฮอดยามเก็บเกี่ยว’ แต่ นี้แน่ะ เฮาบอกพวกเจ้าให้เหลียวเบิ่งทางท่งนา มันเหลืองพร้อมสิเก็บเกี่ยวได้แล้ว

4:36 แล้วผู้ที่เก็บเกี่ยวฮั้นได้ฮับค่าตอบแทน คือเก็บเกี่ยวผลที่สิบรรลุเถิงซีวิตนิรันดร์ ซึ่งว่าผู้ที่หว่านลง กับผู้ที่เก็บเกี่ยว สิได้มีความซื่นซมยินดีนำกัน

4:37 คือ คำพังเพยนี้มีความจริงที่ว่า ‘ผู้หนึ่งได้หว่านลง แล้วอีกผู้หนึ่งได้เก็บเกี่ยว’

4:38 คือเฮาได้ใซ้พวกเจ้าออกไปเก็บเกี่ยวในแนวที่พวกเจ้าบ่ได้ลงมือเสียแฮง แต่คนอื่นได้เสียแฮงเฮ็ด แล้วพวกเจ้ากะได้เข้าฮ่วมงานกับเขา”

4:39 แล้วส่วนพวกซาวสะมาเรีย มีหลายคนในเมืองฮั่นที่เซื่อวางใจในพระเยซู ย้อนคำพยานของแม่ญิงผู้ฮั่น ที่เป็นพยานให้เขาฟังว่า “เพิ่นบอกข้อยเถิงเมิ้ดคู่อันคู่แนวที่ข้อยเคยเฮ็ดมา”

4:40 จั่งซั้น ตอนพวกซาวสะมาเรียได้ออกไปหาพระเยซูอยู่น้ำส้างฮั่น เขาได้ซวนเพิ่นไปพักอยู่นำพวกเขา เพิ่นกะเลยไปพักอยู่ฮั่นสองมื้อ

4:41 แล้วมีซาวสะมาเรียอีกหลายคนได้เซื่อวางใจในเพิ่น ย้อนถ้อยคำของเพิ่น

4:42 แล้วพวกซาวสะมาเรียที่ได้เซื่อฮั้น บอกแม่ญิงฮั่นว่า “บัดนี้ พวกเฮาได้มาเซื่อในเพิ่นแล้ว บ่แม่นย้อนคำพยานของเจ้า แต่ย้อนว่าพวกเฮาได้ยินถ้อยคำของเพิ่นเอง จั่งฮู้จักว่าเพิ่นเป็นพระคริสต์ พระผู้โปรดของโลกนี้อีหลี”

4:43 อยู่มาอีกสองมื้อ พระเยซูได้ออกจากแคว้นสะมาเรียไป แล้วกะเข้าไปในแคว้นกาลิลีต่อ

4:44 ย้อนว่าพระเยซูเองเคยเว้าว่าผู้เป็นปากเป็นเสียงบ่ค่อยได้เกียรติในบ้านเกิดเมืองนอนของโตเอง

4:45 บัดนี้ พอพระเยซูไปฮอดกาลิลีแล้ว ซาวกาลิลีได้พากันต้อนฮับเพิ่นอย่างดี ย้อนว่าพวกเขาได้เห็นเมิ้ดคู่แนวที่เพิ่นได้เฮ็ด อยู่งานเลี้ยงฉลองมื้อกู้ซาติในเมืองเยรูซาเล็ม ย้อนพวกเขาไปฮ่วมงานฮั้นนำ

4:46 แล้วพระเยซูเลยไปบ้านคานาอีกในแคว้นกาลิลี หม่องที่เพิ่นได้เปลี่ยนน้ำเปล่าให้เป็นน้ำองุ่นดองมาก่อน แล้วในเมืองคาเปอรนาอุมฮั้น ได้มีเจ้านายคนหนึ่งที่มีลูกซายป่วยหนัก

4:47 พอลาวได้ยินว่า พระเยซูได้เดินทางออกจากแคว้นยูเดีย เข้ามาฮอดแคว้นกาลิลีแล้ว ลาวเลยไปขอร้องกับเพิ่นให้ไปปัวลูกซายของลาว ย้อนว่าลูกซายของลาวป่วยหนักใกล้สิตายแล้ว

4:48 แล้วพระเยซูบอกลาวว่า “นอกจากคนพวกเจ้าเห็นเครื่องหมายอันสำคัญ กับ เหตุการณ์อัศจรรย์ พวกเจ้ากะบ่ยอมเซื่อเลย”

4:49 แล้วเจ้านายฮั่นกะขอร้องกับพระเยซูว่า “นายเอ้ย ให้มาซ่อยแหน่ท้อน ก่อนลูกซายผู้ข้าสิตาย”

4:50 พระเยซูบอกลาวว่า ให้คืนเมือซะเด้อ ลูกซายของเจ้าสิบ่ตาย เขาเซาเป็นดีแล้ว เจ้านายฮั่นเซื่อในถ้อยคำที่พระเยซูบอกลาว แล้วกะหลบเมือ

4:51 ตอนที่ลาวพวมเมือตามทางอยู่ฮั่น พวกคนใซ้ของลาวกะออกมาหาแล้วบอกว่า นายเอ้ย ลูกซายของนายยังมีซีวิตอยู่ เซาเป็นดีแล้ว

4:52 เจ้านายเลยถามพวกคนใซ้เถิงยามที่ลูกซายของลาวได้หายดี พวกคนใซ้ตอบว่า “อาการไข้ได้เซาตั้งแต่บ่ายโมงมื้อวานนี้”

4:53 บัดนี้ ผู้เป็นพ่อจั่งฮู้ว่า เป็นยามเดียวกันกับที่พระเยซูบอกลาวว่า “ลูกซายของเจ้าเซาเป็นดี ยังมีซีวิตอยู่” แล้วนายฮั้นกะได้เซื่อวางใจในพระเยซู เมิ้ดทั้งครัวเฮือนของลาวนำ

4:54 นี้ล่ะ กะเป็นเทื่อที่สองที่พระเยซูได้เฮ็ดเครื่องหมายอันสำคัญ หลังจากที่เพิ่นได้เดินทางออกมาจากแคว้นยูเดีย เข้าไปแคว้นกาลิลีอีก